Strona:Karol May - Klęska Szatana.djvu/110

ce, a nogi trzęsły się pod nim ze strachu. Powaliłem go, mówiąc ściślej, pozwoliłem mu upaść, odebrałem nóż, który tkwił za pasem, rozluźniłem ucisk, aby złapał tchu, i rzekłem:
 — Z jakiego jesteś szczepu? Mów prawdę, bo cię zakłuję własnym twoim nożem.
 — Mim-bre-njo — wymamrotał, chwytając oddech.
 Mógł mię okłamywać. Zapytałem więc:
 — Kto was prowadzi?
 — Nalgu Mokaszi.
 — Dokąd jedziecie?
 — Do Almaden; do Old Shatterhanda i Winnetou.
 Puściłem go i rzekłem:
 — Mów ciszej. Popatrz mi prosto w twarz. Czy znasz mię?
 — Uff! Old Shatterhand!
 — Podnieś się; zaprowadzisz mię do Silnego Bawołu. Zwracam ci nóż.
 Podniósł się i szedł za mną w milczeniu. Lecz niedaleko doliny zatrzymał się i odezwał:
 — Old Shatterhand jest przyjacielem czerwonych i mistrzem w sztuce wojennej. Niechaj nie myśli, że każdy inny wojownik mógłby mnie podejść. Jeśli Old Shatterhand opowie wodzowi, że dałem się zaskoczyć i rozbroić, wódz odeśle mnie do kobiet, a wówczas utopię nóż we własnem sercu.
 — W takim razie przemilczę. Ale pamiętaj, na przyszłość panuj nad przestrachem i nie ulegaj mu tak łatwo!
 Kiedyśmy weszli do doliny, rozległo się ćwierka-

108