Strona:Karol May - Klęska Szatana.djvu/121

 — Zmiażdżymy was!
 — Czy zmiażdżyliście w Almaden, gdzie było nas czterdziestu przeciw trzem secinom?
 — Mnie tam nie było! Zbadam jeszcze tę sprawę. Kto okazał się jak tchórz, ten zostanie przepędzony z szeregów.
 Ostatnie słowa skierowane były pod adresem Przebiegłego Węża; to też odpowiedział zaciekle:
 — Kto jest tchórzem? Gdybyś nie wiązał się ze zdrajcami, nie bylibyśmy narażeni na twoje obelgi!
 — Milcz! Pomówię z Meltonem i dowiem się, kto w tej sprawie zawinił.
 — Nie będziesz z nim mówił. Melton jest moją własnością i nikt bez mego pozwolenia słowa z nim nie zamieni.
 — Nawet ja, twój zwierzchnik?
 — Nawet ty! Nie jesteś moim zwierzchnikiem. Tyś taki sam naczelnik, jak ja, a tylko dlatego, żeś starszy, oddano ci przewodnictwo. Ale nikogo nie możesz zmusić do posłuszeństwa. A obelgę oddam pod rozpatrzenie najstarszych wojowników naszego plemienia. Jeśli zaś jeszcze raz ją powtórzysz, zakłuję cię zmiejsca!
 Stary udał, że nie słyszy, i zwrócił się do mnie:
 — Powtarzam, że wpadliście w moje ręce. Wszyscy, którzy wam towarzyszą, są również zgubieni. Jedna jest tylko droga ocalenia: ty i jeden z synów Nalgu Mokaszi wydacie się w nasze ręce, aby wnet zginąć przy palu.
 — Jeśli się zgodzę, co czeka moich towarzyszy?
 — Będą mogli iść sobie obraną drogą.
 — Czy żądasz czego jeszcze?

119