Strona:Karol May - Klęska Szatana.djvu/28

 — Hm. Los ich wyglądałby nieco inaczej. Wskutek panujących w podziemiach mroków, wskutek złego pożywienia i rtęciowych oparów, po dwóch, trzech latach, żaden z robotników nie pozostałby przy życiu. Byłoby to najokropniejsze masowe morderstwo, jakie tylko można sobie wyobrazić, a znaczna część winy spadłaby na panią.
 — Po dwóch czy trzech latach? Praca miała trwać zaledwie kilka miesięcy.
 — W takim krótkim czasie nie można się zbogacić tak dalece, aby tylu ludziom zapewnić przyszłość bez troski. Czy pani istotnie zamierzała zostać żoną Meltona?
 — Dlaczegożby nie?
 — A teraz chce pani poślubić Przebiegłego Węża?
 — Tak, aby ukarać Meltona!
 — Lecz dawny narzeczony, który był pani tak wierny?
 — Cóż on mnie obchodzi? Zresztą — nie żyje.
 — Tak. Pożarły go sępy. Sennorita posiada tyle właśnie sumienia, co Melton. Mam wielką pokusę zamknąć panią ponownie i pozostawić ją własnemu losowi.
 Dotychczas stała między mną a drzwiami. Teraz. zerwała się z miejsca i krzyknęła:
 — Tego pan nie uczyni! Nikt nie zdoła mię zamknąć w tym lochu.
 — Nie uczynię tego. Będzie pani wolna.
 — Byłabym wolna, nawet gdyby mię pan tutaj pozostawił, gdyż wódz na pewno przyjdzie mnie wyzwolić.
 — Jeśli będzie mógł.
 — Kto mu przeszkodzi?
 — Melton.

26