Strona:Karol May - Klęska Szatana.djvu/37

zaskoczymy Meltona później, ogarnie go dwakroć większa groza.
 Zapaliłem światło i otworzyłem drzwi, do których całem ciałem przywarła Żydówka. Odetchnęła głęboko i rzekła:
 — Dzięki Bogu! Już lękałam się, że pan nie nadejdzie!
 — Ja dotrzymuję słowa. Czy rozmawiała pani z wodzem?
 — Jeszcze nie. Z głębokiej troski zaniemówiłam. Słyszał pan, co mówił Melton?
 — Wszystko.
 — Jakże łatwo mógł pana odkryć. A wówczas znów byłabym w jego mocy.
 — Nie, wówczas on byłby w mojej. Porozumiem się z Przebiegłym Wężem. Chwalić Boga, że Melton tak z nim się obszedł. Dał mi do ręki atut, którym go pokonam.
 Zbliżyłem się do Indjanina i przeciąłem więzy. Podniósł się szybko i zapytał Żydówki:
 — Kim jest ta biała twarz? Znajduje się w naszym szybie, a jednak do nas nie należy?
 — Mój czerwony brat dowie się zaraz, kim jestem, — odpowiedziałem, zamiast dziewczyny. — Nie zrozumiał, co Melton powiedział białej córze, ponieważ posługiwał się językiem obcym. Dlatego pytam się Węża, czy wie, co Melton zamierzał z nim uczynić?
 — Wiem. Miałem umrzeć. Chciał mnie zagrzebać żywcem.
 — Czy sądzi mój brat, że Melton mógłby wprowadzić w czyn swoją groźbę?

35