Strona:Karol May - Klęska Szatana.djvu/68

 — Aha. Więc żąda jeszcze czegoś ponadto?
 — Tak. Judyty.
 — Do kata! Można im obojgu powinszować. Czego jeszcze wymaga?
 — Czegoś, co pana bardzo zaciekawi. Żąda, abym mu wydał sennora.
 — Tego pan nie uczyni, master, — krzyknął przestraszony. — Nie masz prawa!
 — Czy mam, czy nie mam, — to obojętne. Biorę je sobie. Aby jednak nie obciążyć niczem sumienia, puszczę cię i pozwolę uciec. Oczywiście, natychmiast schwyci pana Indjanin.
 — Nie jesteś człowiekiem, jeno djabłem! Mógłby pan swoją zemstę ograniczyć do krzywd, któreś nam już wyrządził.
 — Nam? Cóż to znaczy?
 — Mojemu bratu. Unieszczęśliwiłeś go, zapędzając do portu Edwarda.
 — Ah, to ten gracz, który w forcie Uintah zastrzelił oficera i dwóch żołnierzy? To pański brat? Takie pokrewieństwo nie uspasabia mnie zbyt przychylnie dla pana.
 — Niech pan jednak pomyśli, że brat mój nie spocznie, dopóki nie pomści naszej wspólnej krzywdy.
 — Nie lękam się jego zemsty; zresztą wszelki ślad po nim zaginął.
 — Zdaje się panu. Brat mój jest niedaleko i czuwa.
 — Gdzie?
 — Nie powiem tego, naturalnie. Nikt oprócz mnie o tem nie wie.
 — Oprócz pana i jeszcze dwóch ludzi.

66