Strona:Karol May - Klęska Szatana.djvu/92

spostrzegłszy Playera na wolności, wezwali go do siebie. Player przyznał się szczerze do swoich postępków.
 — Czy możesz nam powiedzieć, — zapytał Weller — co z nami zamierzają robić?
 — Obawiam się, że nic dobrego, — odpowiedział Player.
 — Właściwie zasłużyłeś na ten sam los, co my, jednakże cieszy mnie, że jeden przynajmniej zdoła go uniknąć. Lecz powiedz mi, co słychać z moim synem?
 — Chcesz się dowiedzieć prawdy?
 — Nie umrę z tego. Byle prędzej! Wiesz, że nie jestem słabeuszem.
 Istotnie nie był słabeuszem, a jednak w oczach Jego widniał strach i oczekiwanie. Objawił się w nim ojciec. Ponieważ Player ociągął się z odpowiedzią, więc uprzedził go:
 — Mówże prawdę, nie żyje?
 — Tak.
 — Nie żyje, nie żyje... — powtórzył, przymykając powieki. Widać było, że wiadomość ta wstrząsnęła nim do głębi. Policzki zapadły, twarz przybrała trupi wyraz. Wreszcie otworzył oczy i zapytał:
 — Jaką śmiercią umarł?
 — Zaduszony przez...
 — Przeze mnie! — krzyknął Herkules, który znajdował się wpobliżu. — Łotry, myśleliście, że umarłem, ale mój czerep jest mocniejszy, niż przypuszczaliście. Wpadłem tylko w malignę i zadusiłem pięściami tego urwisa, tak samo jak ciebie wnet zaduszę!
 Weller ponownie przymknął powieki. Jakże musiało w nim wszystko kipieć! Kiedy znów oczy rozwarł,

90