Strona:Karol May - Król naftowy I.djvu/106

 — O, pani Rozalja rozumie się na wszystkiem!
 — Babskie gadanie! Cóż może wiedzieć o tutejszych stosunkach i postępowaniu, tutaj zaleconem? Jeśli się powtórzą takie sceny, jak dzisiejsza, możecie być przygotowani na niejedną i nie byle jaką przykrość.
 — Pani Rozalja orjentuje się niebywale szybko. Wszak przyznała panu słuszność.
 — Zdaje się, że i pan darzy ją największym szacunkiem, panie kantorze.
 — Panie kantorze emeritus, jeśli mogę prosić! Doprawdy, tylko przez wzgląd na dokładność, gdyż wziąłem dymisję i nie sprawuję już urzędu. Tak, darzę ją szacunkiem, na jaki w zupełności zasługuje; jest dzielną i muzycznie wykształconą kobietą.
 — Aha, muzycznie wykształconą, hihihihi! Czy i ona coś komponuje?
 — Nie; ale gra.
 — Na czem?
 — Na ręcznej harmonji.
 — Do pioruna, to co innego! Ręczna harmonja! Przedni instrument, jeśli się nie mylę. Tak, jeżeli gra na takiej harmonji, to zasługuje na szacunek. Nie słyszałem nigdy o damie, grającej na ręcznej harmonji.
 — Ja też nie. Pani Rozalja jest wyjątkową kobietą. Zarobiła na harmonice niejednego pięknego talara.

104