Strona:Karol May - Król naftowy I.djvu/43

 Celował tym razem dłużej i staranniej, niż poprzednio. Kula trafiła w papier, aczkolwiek nie w sam środek.
 — Wspaniały, piękny, doskonały strzał! — winszowali kamraci.
 Teraz miał strzelać Sam. Przyłożył strzelbę i wypalił. Nastąpił wielogłośny okrzyk strachu, czy wściekłości; trafił dokładnie w środek.
 Dick Stone podszedł doń, wręczył mu pieniądze i rzekł:
 — Zabieraj żywo, stary Samie, bo nic nie dostaniesz!
 — Well; ale musieliby mi później zapłacić.
 Schował pieniądze i zbliżył się do chaty.
 — Niepojęte, przeklęte szczęście! — zawołał gniewnie Buttler. — Takiego przypadku jeszczem nigdy nie widział!
 — W każdym razie, jeśli się mnie tyczy, — wyznał Sam, zgodnie z prawdą; był bowiem wyśmienitym strzelcem i nigdy nie liczył na przypadek. Buttler jednak inaczej jego słowa zrozumiał.
 — A więc zwróć pan pieniądze!
 — Zwrócić? Dlaczego?
 — Ponieważ przyznał sir, że nie pan, lecz przypadek wpakował kulę w cel.
 — Pięknie! Ale przypadek posługiwał się moją ręką i moja flintą. Trafił, a zatem wygrał

41