Strona:Karol May - Król naftowy I.djvu/90

baczenie. Nie poznałem się na panu. Mam nadzieję, że nie bierze mi pan tego za złe?
 — Ani myślę! — roześmiał się westman. — Pocóż mam brać pana błędy — wolałbym ustąpić własnych. Błazen jest panu odpuszczony i pójdzie w zapomnienie, jeśli się nie mylę.
 — Twierdzi pan zatem, że ci ludzie są finderami?
 — Tak.
 — I że mieli zamordować pana, Stone’a i Parkera?
 — Tak.
 — Są to powody dostateczne do ukarania ich na gardle, lub przynajmniej do uwięzienia. Będziemy ich zatem całą noc strzegli, a jutro rano przekażemy władzom.
 — Nie, bynajmniej.
 — Lecz co?
 — Puścimy ich.
 — Puścimy? Takich zbójów, którzy na pana życie nastawali? Czy ma pan nieco rozumu w głowie?
 — W każdym razie nie mam go w butach, master Schmidt. Znać to odrazu, że pan przybył zdaleka i że nie znasz miejscowych stosunków. O jakich władzach pan mówi? Gdzie tu istnieją władze? A jeśli nawet istnieją, to cóż wskóramy? Czy mogę dowieść swego?
 — Nie wątpię!
 — Bynajmniej! Uważam tych ludzi za finde-

88