Strona:Karol May - Król naftowy I.djvu/96

 — Co pan przez to rozumie, mały wyskrobku?
 Przewyższała go o głowę.
 — Rozumiem, że się nie obudzicie.
 — A to dlaczego?
 — Ponieważ będziecie nieboszczykami.
 — Nieboszczykami? Ani myślę! Pani Rozalja Eberschbach nie tak łatwo umiera!
 — Czy przypuszcza pani, że tych dwunastu włóczęgów będzie słuchało pani Rozalji Ebersbach?
 — Nie mogą, choćby i chcieli; są uwiązani i spętani, jak pan sam opowiadałeś.
 — Ale uwolnią się i napadną na was z chwilą, gdy się ze swoimi towarzyszami oddalę.
 — Chcesz się pan oddalić?
 — Naturalnie!
 — A to dlaczego? Przecież to wasz święty obowiązek — strzec tych łotrów, dopóki my nie znajdziemy się w bezpiecznem miejscu! Co ja mam o panu sądzić, jeśli wydaje nas pan na sztych i umywa ręce!
 — Niech pani myśli, co jej się podoba.
 — Miłe słowa, niema co! Czy nie słyszał pan, że mężczyźni powinni być grzeczni dla dam i chronić je od niebezpieczeństwa? A pani Rozalja Eberschbach jest damą, zrozumiano!

94