Strona:Karol May - Król naftowy II.djvu/103

 — Nie wiem. Alem gotów przysiąc, że nad Chelly niema nafty.
 — Zna pan tę miejscowość?
 — Tak, byłem już tam, jeśli się nie mylę.
 — Długo?
 — Nie, kilka dni wszystkiego. Ale i to zbyteczne. Nie trzeba tam być, aby wiedzieć, że niema śladu nafty. Poprostu, nie odpowiada to miejscowości. O, gdyby pan powiedział, że znalazł złoto i srebro, albo inne metale, to mógłbym wierzyć, ale naftę — nigdy!
 — Rzeczoznawcy badali.
 — Tak? I jakże rezultat wypadł?
 — Ku mojemu najwyższemu zadowoleniu.
 — Nie mogę tego zrozumieć. W takim razie stał się cud i przyznaję, że chętnie obejrzę tę osobliwą naftę.
 — Do usług, sir, jeżeli tylko pan pozwoli się nam przyłączyć.
 — Zaprowadzi mnie pan do placeru?
 — Tak.
 — Well, to mnie cieszy. A zatem Mr. Droll nie wierzył w istnienie nafty i Mr. Frank także nie?
 — Obaj nie wierzyli.
 — I to pana złości?
 — Złości mnie właściwie tylko to, że poderwali wiarę bankiera. Mogą sobie wątpić do końca życia, ale powinni byli zachować wątpli-

101