Strona:Karol May - Król naftowy II.djvu/129

 — Masz słuszność — odpowiedział Sam.
 — Dlaczego?
 — Ponieważ powietrze tak szybko i raptownie ochłodło.
 — A więc burza?
 — Obawiam się, że tak.
 — Ależ z wielką przyjemnością. Po takiej suszy i upale burza jest tylko delicją!
 — Dziękuję! Burze w tych stronach objawiają się inaczej, niż sądzisz. Bywa, że przez upalne miesiące nie pada ani kropla wody; zdarzało się nawet, że upłyną dwa lata bez deszczu. Natomiast, skoro rozsroży się burza, bywa naprawdę straszna. Starajmy się czem prędzej dotrzeć do puebla.
 — Jak daleko stąd?
 — Za pół godziny przybędziemy.
 — A więc niema niebezpieczeństwa. Nie widać jeszcze ani chmurki na niebie; upłyną godziny, zanim na górze się ściemni.
 — Jesteś w błędzie! Wystarczy kilka minut, aby błękit nieba sczerniał. Mógłbym, co więcej, twierdzić, że czuję już elektryczność, która się zebrała w powietrzu. Przyjrzyj się tylko mojej Mary, jak się spieszy, jak wydęła chrapy, jak strzyże uszami i macha ogonem! To roztropne bydlę; przeczuwa, co się święci.
 Istotnie, stary muł rwał z kopyta i okazywał jawny niepokój. A przecież człowiek niedoświadczony nie dostrzegłby nic groźnego.

127