Strona:Karol May - Król naftowy II.djvu/135

 — Czy ty jesteś Ka Maku, wódz tego puebla?
 — Tak — brzmiała odpowiedź.
 — Chcemy się tutaj zatrzymać. Czy możemy dostać wody dla nas i dla naszych koni?
 — Nie.
 Była to tylko pozorna odmowa. Zamierzał ich zatrzymać. Jeśli wzdragał się odstąpić wody, to z wyrachowania; zbyt chętne i pochopne przyjęcie mogłoby wzbudzić podejrzenie w podróżnych.
 — Czemu nie? — zapytał Sam.
 — Ta odrobina wody, którą posiadamy, ledwo wystarczy dla nas i dla naszych zwierząt.
 — Ale, nie widzę ani waszych wojowników, ani koni. Gdzież są?
 — Na łowach. Wkrótce wrócą.
 — W takim razie musicie mieć dosyć wody. Czemu nam odmawiasz?
 — Nie znam was!
 — Czy nie widzisz, że są z nami kobiety i dzieci? Czy posądzasz je o wojownicze zamiary? Jesteśmy spragnieni. Jeśli nam nie dacie wody, sami jej poszukamy.
 — Nie znajdziecie.
 Odwrócił się, udając, że nic o nich nie chce wiedzieć. Tego było za wiele dzielnemu Hobble-

133