Strona:Karol May - Król naftowy II.djvu/30

 — Nie strzelaj, sir! Ciemno jest — kula chybi. Przyprowadzę wam tego człowieka!
 Rzekłszy to, pomknął w ciemną noc.
 — Przyprowadzi go? Ten chłopak? — pytał Dick. — Trudno w to uwierzyć! Muszę sam pojechać.
 Chciał dosiąść konia, lecz Adolf Wolf uchwycił go za ramię.
 — Zostań pan! Naprawdę przyprowadzi.
 — Nie jestem pewien.
 — Przyprowadzi go — może pan ufać! Szi-So, mimo młodego wieku, potrafi dokonać większych czynów!
 Pewny ton młodzieńca przekonał Dicka.
 — Hm, — mruknął — i tak już przepadło! Nie wiem przecież, dokąd uciekł. Jeśli zamierza jechać do finderćw, to na pewno natknie się na Sama i Willa, którzy go dalej nie puszczą, A więc zostaję. Będzie to jednak piekielna historja, jeśli nam zwieje. Co powie Sam! — —
 Sam nic nie powiedział. Stał bowiem w tej chwili z Parkerem i wsłuchiwał się w cwał rumaka. Po chwili tętent zamarł; słychać było tylko parskanie. Niebawem jednak znów się rozległ. Rzecz dziwna, koń zawracał, choć w powolniejszem tempie, niż jechał poprzednio.
 — Ciekawe! — mruknął Sam. — Wracają stępa. Połóżmy się zpowrotem, gdyż w ten sposób zobaczymy jeźdźców.
 Nachylili się ku ziemi. Koń nadjechał; siedział

28