Strona:Karol May - Król naftowy II.djvu/94

 — Nic, jeśli jesteście uczciwymi ludźmi. Skąd przybywacie?
 — Nieco z Tucsonu, jeśli się nie mylę.
 — Przebyliście więc żmudną drogę, tem bardziej, że wleczecie ze sobą dzieciaki. Dokąd zdążacie?
 — Ku Colorado. Czy ranchero jest w domu?
 — Yes, jak widzicie. To ja właśnie.
 — A więc powiedz pan, czy do jutra rana możemy się u was zatrzymać?
 — Tak. Mam nadzieję, że nie będę tego później żałował.
 — Nie objemy was, możecie być pewni. A za wikt zapłacimy uczciwie, jeśli się nie mylę.
 Zsiadł z konia. Król naftowy z początku stał zdaleka, potem jednak zbliżył się i przysłuchiwał rozmowie. Poznał więc, że ma przed sobą wychodźców, których polecił mu brat. Reszta przygodnie zebranego towarzystwa również wyszła przed wrota w chwili, kiedy wychodźcy zeskakiwali z wierzchowców. Nie obeszło się bez wypadku. Kłapouch, który dźwigał panią Rozalję, kierował się widocznie własnym rozumem; nie pozwalając jej zsiąść, cwałował dalej. Hobble-Frank, jako obyty i szarmancki kawaler, pośpieszył z pomocą, co tak oburzyło muła, że podniósł naraz przednie kończyny i zrzucił amazonkę ze siebie. Runęłaby na ziemię, gdyby Frank nie chwycił

92