Strona:Karol May - Król naftowy II.djvu/96

 — Tak — odparła, posuwając się o krok.
 — Z domu Morgenschtern? — zapytał, cofając się o dwa kroki.
 — Naturalnie! A może ma pan coś przeciwko temu? — rzekła, posuwając się także o dwa kroki.
 — Wdowa po młynarzu?
 — No, tak! — skinęła.
 — Ale w takim razie jest pani Niemką?
 — I co za Niemką! Niech usłyszę jeszcze jedno złe słówko, a poznasz mnie! Jestem przyzwyczajona do uprzejmości. Zrozumiano?!
 — Ależ byłem dla pani uprzejmy!
 — Uprzejmy? Co pan powiada! Czy to uprzejmość chwytać mego osła?
 — Chciałem go zatrzymać, bo nie słuchał pani.
 — Nie słuchał? A więc posłuchaj pan, co powiem! Mnie słucha każdy osioł, niech pan to sobie zmiarkuje! Pan omal mnie nie zadusił w ramionach! Dech mi zaparło, świeczki stanęły w oczach. Wypraszam sobie podobne czułości! Z damą trzeba się obchodzić grzecznie i bardzo ostrożnie. Jesteśmy piękniejszą i delikatniejszą płcią, i wymagamy delikatnego postępowania. Ale kto łapie jak tragarz i — — —
 Nie zdołała dokończyć; za nią rozległ się

94