Strona:Karol May - Król naftowy III.djvu/41

 — Spróbuj! Powystrzelaj tych, co siedzą na naszym dachu! — Ale tem łatwiej jest zastrzelić tych, którzy stoją na dole.
 — Jakże to zrobisz?
 — No, trzeba tylko wycelować w nich i wypalić!
 — Łatwo powiedzieć. Dziura jest tak ciasna, że potrafisz celować, o ile wysuniesz na powietrze całą strzelbę, obie ręce i głowę. Lecz, zanim złożysz się w tej niebezpiecznej pozycji, poczujesz kilka kul w mózgownicy.
 — Do stu tysięcy kartaczy! To prawda! Mamy więc piękne otwory i nie możemy wyjść!
 — Niestety, niestety! Napróżnośmy się trudzili. Nie możemy się wydostać ani przez dach, ani przez ścianę.
 — Bodaj piorun trzasł! Czy to prawda? — zapytała pani Rozalja.
 — Jeszcze jaka prawda! — oświadczył Sam.
 — Czyż niema innego wyjścia? Naprzykład przez podłogę?
 — Nie, gdyż odrazu spostrzegą nas z dołu.
 — No, a więc wały stoją, jak stały! I tacy chcą być panami wszechistnienia. Gdybym była mężczyzną, wiedziałabym, co począć!
 — Co? Właśnie, że nie wiem, bo nie jestem mężczyzną, lecz damą. Stworzono was, panowie, poto, żebyście nas bronili; rozumiecie? Spełnijcie

39