Strona:Karol May - Król naftowy III.djvu/70

 Podnieśli się i ujęli konie za cugle.
 Tak, w pueblo spostrzeżono antylopy; teraz wracały, ścigane przez czterech prześladowców, którzy dobywali z koni ostatnich sił.
 — Tylko czterej! — rzekł Winnetou. — Bodajby wódz był między nimi!
 Old Shatterhand wyjął szybko dalekowidz i skierował go na jeźdźców.
 — Jest! — oznajmił. — Mknie na czele, na najokazalszym rumaku.
 — Dobrze! — zawołał Apacz z błyszczącemi oczami. — Czy schwytamy go?
 — Tak. I, oczywiście, nietylko jego, ale również trzech pozostałych.
 — Uff!
 Wykrzyknąwszy to słowo, dosiadł rumaka i ujął za srebrną strzelbę. W tej samej chwili Old Shatterhand siedział już na swoim koniu i trzymał sztuciec wpogotowiu. Wnet nadciągnęło uciekające stado i przemknęło w oddaleniu niespełna tysiąca kroków. Czterej Indjanie znajdował1 się jeszcze daleko; słychać było szybkie ich okrzyki, któremi napędzali konie.
 — Teraz! — krzyknął Winnetou.
 Jednocześnie z tym okrzykiem pomknął ukosem na spotkanie Indjan, a Old Shatterhand za nim. Czerwonoskórzy byli zaskoczeni nieoczekiwanym napadem.
 — Stój! — zawołał Old Shatterhand, powstrzy-

68