Strona:Karol May - Król naftowy III.djvu/84

ka. Niema tu żadnej osłony, za którą moglibyśmy się schronić.
 — Ale cień?
 — Well! Lecz nie wystarcza. Możemy przysunąć się najwyżej na dwadzieścia kroków. Jeśli jednak drab, który rzuca cień, poruszy się, światło padnie na nas i zdradzi odrazu.
 — Zwrócimy ich uwagę w przeciwnym kierunku.
 — Czem? Drobnemi kamykami?
 — Tak.
 — Pięknie! Jeśli głupi, to dadzą się w błąd wprowadzić. Wówczas trzeba będzie przebyć dwadzieścia kroków w dwie chwile. Ja powalę tego, który zwrócony jest do nas plecami; ty weźmiesz jego sąsiada, trzeciego ja znowu biorę.
 — Ale bez szmeru! — upominał Winnetou.
 — Naturalnie, — mogą usłyszeć nas trzej wartownicy z wyższego piętra. Jeśli nawet uda nam się z tymi, wystarczy, aby jeden drab z góry spojrzał nadół, a nastąpi komplikacja.
 — W takim razie trzeba będzie szybko powalić tych trzech i natychmiast pośpieszyć ku trzem następnym. Skoro i tych unieszkodliwimy, dostęp do więźniów będzie wolny.
 — Ale nie obejdzie się bez hałasu i, co za tem idzie, powstanie alarm w pueblu.

82