Strona:Karol May - Król naftowy IV.djvu/117

 — Nie uszła mojej uwagi zażyłość pana z Old Shatterhandem. Spełni każdą pana prośbę. Namów go pan, aby zaśpiewał jakąś pieśń, chociażby jedną tylko strofę! Zgoda?
 — Nie, drogi przyjacielu, nie mogę go o to prosić; ślicznieby mnie osadził, a jakże! Spróbuj pan sam. Zresztą, mówi pan stale o muzyce, a nie o tekście. Czy nie zna go pan?
 — Nie.
 — No, w takim razie nie wolno panu tracić czasu. Zwróć się czem prędzej do poety obdarzonego talentem!
 — Sądzę, że sam stworzę podobny tekst. Zresztą, napróżno szukałbym tutaj poetów.
 — Tak? Do kroćset! Sądzi pan zatem, że niema tu poety?
 — Tak.
 — Słuchaj pan, ulegasz optycznemu złudzeniu, z którego muszę pana wyleczyć. Jest między nami poeta.
 — Naprawdę? Kogo pan ma na myśli? Hobble-Frank skierował palec ku piersi i z naciskiem rzekł:
 — Siebie.
 — Ach, pan? Czy pisze pan poezje?
 — A jakie!
 — Nieprawdopodobne!
 — Ach, co tam nieprawdopodobne! Umiem

115