Strona:Karol May - Król naftowy IV.djvu/137

 Poller odpowiedział:
 — O pana Muzach nie może być tu mowy. Tak, czuwa nad panem szczególna opieka, ale zgoła innego rodzaju.
 — Tak? A więc jaka?
 — Opieka obłędu.
 — O — — błę — — du? Czy mogę się zapytać, co mam przez to rozumieć?
 — Czemu nie? Indjanie nie krzywdzą warjatów; dlatego pozwalają panu swobodnie tutaj spacerować.
 — Warjatów? Spacerować? Nie chce pan chyba powiedzieć, że — — —
 — Owszem, chcę, — potwierdził Poller.
 — Że —  — — że uważają mnie za wa rjata?
 — Pewnie, pewnie!
 — Ale dlaczego, na jakiej podstawie?
 — Ponieważ nie mogą pojąć, aby rozsądny człowiek przeprawiał się przez morze i zapuszczał na Dziki Zachód tylko w celu robienia muzyki o ludziach, których pragnie spotkać.
 — Robić muzykę? Bardzo proszę, panie Poller! Posługuje się pan nawskroś fałszywem pojęciem. Muzykę robi kataryniarz, albo grajek karczemny: ja — kompozytorem jestem. Komponuję operę heroiczną w dwunastu aktach, i na-

135