Strona:Karol May - Król naftowy IV.djvu/40

 — Hm! — mruknął Baumgarten. — Może jest tak, jak pan mówi, a może i nie.
 — Jest tak — nieinaczej. Zapewniam pana i — —
 Umilkł, osadził konia i uważnie spojrzał wdal. Z małej otwartej prerji, na której się znajdowali, widać było skraj lasu. Od ciemnego tła drzew odbijały postacie dwóch jeźdźców, którzy natychmiast się zatrzymali, kiedy zauważyli trójkę podróżnych.
 — Dwaj ludzie — rzekł Grinley.
 — Zdaje się, że to biali. Stawiam sto na jeden, że to Buttler i Poller. Jest nas trzech na dwóch, nie trzeba się więc lękać. Naprzód!
 Puścili konie w cwał ku obu jeźdźcom, którzy ze swej strony pomknęli na ich spotkanie. Wkrótce poznali się wzajemnie. Z odległości, na jaką dobiegają słowa, król naftowy zapytał:
 — To wy? To dobry znak! Czy droga jest wolna?
 — Tak — odkrzyknął Buttler.
 — Wolna, jak podczas pokoju. Nie natrafiliśmy nawet na ślad Indjanina.
 — I znaleźliście Gloomy-water?
 — Yes. Z łatwością.
 — No? A nafta?
 — Wspaniała, naprawdę wspaniała! — odpowiedział zapytany, rozpływając się w uśmiechu. Następnie zwrócił się do bankiera i dodał: —

38