Strona:Karol May - Król naftowy IV.djvu/72

 — Bogu dzięki! — szepnął król naftowy. — Jesteśmy uratowani.
 — Albo nie! — odrzekł Poller.
 — O, na pewno! Mokaszi raz już nas puścił. Z jakiego powodu miałby teraz zatrzymywać?
 — Cóż z tego? Ci czerwoni szubrawcy nie pytają o powód.
 — Poczekajmy! Przekonacie się, że mam słuszność.
 Nikt nie zwrócił uwagi na te szepty. Nawajowie leżeli spętani na ziemi. Nijorowie dzielili między siebie ich broń. Mokaszi stał koło ogniska.
 — Synowie Nawajów niechaj mi powiedzą, który z nich jest przywódcą! — rozkazał.
 — Ja — odpowiedział najstarszy.
 — Jakże się nazywasz? — Nazywają mnie Rączym Rumakiem.
 — To imię jest trafne. W ucieczce przed wrogiem bywasz bardziej rączy od mustangów prerji.
 — Mokaszi, wódz Nijorów, kłamie. Żaden jeszcze wróg nie oglądał moich pleców!
 — Wymieniłeś moje imię; a zatem znasz mnie?
 — Tak, widziałem ciebie. Jesteś mężnym i odważnym wojownikiem. Chciałbym z to-

70