Strona:Karol May - Król naftowy V.djvu/120

 — Stanowczo. Wróćmy! Musimy ich śledzić.
 Przykucnęli ostrożnie. Obaj Nawajowie nadeszli, ukryli konie w zagajniku i sami zaszyli się w gąszcz. Obie partje były oddalone od siebie o dziesięć kroków. Indjanie, przeświadczeni, że są tu sami, rozmawiali beztrosko i tak głośno, że biali, dokładnie ich słyszeli.
 — Czy biali nadejdą? — zapytał jeden.
 — Nadejdą — rzekł drugi. — Chcą odzyskać papier i dlatego na pewno wrócą.
 — W takim razie idą na spotkanie śmierci. Jeżeli pójdą za naszymi wojownikami, wpadną w ich ręce, jeśli zaś opamiętają się zawczasu i zechcą się wycofać, zastrzelimy ich zmiejsca.
 — Słyszycie? — szepnął król naftowy. — To nam wystarczy.
 — Tak, wiemy dosyć wiele, — potwierdził Buttler. — Jakże tam?
 — Do djabła z nimi!
 — Well, jestem gotów! Bierz strzelbę i celuj w lewego! Poller niech przygotuje broń na wszelki wypadek!
 Przyłożył strzelbę do skroni i wycelował w prawego.
 — Raz — dwa — trzy!
 Huknęły strzały. Zaszemrały gałęzie; rozległo się krótkie rzężenie i stęki, poczem ucichło.

118