Strona:Karol May - Król naftowy V.djvu/131

poznał. Nie był bynajmniej bohaterem, a miał przeciwko sobie trzech bandytów.
 — Bądź pan łaskaw i wyjdź do nas! — rozkazał król nafty. — Nie spełnia pan obowiązku, który ci powierzyli!
 — Obowiązku? — zapytał, wychodząc lękliwie ze szpary.
 — Tak, sir. Miał pan przecie strzec swego dobrego przyjaciela, kantora. Dlaczego pan umknął?
 — Widziałem trzech nadjeżdżających jeźdźców, nie poznałem was jednak.
 — Tak! Gdyby pan nas poznał, nie uciekłbyś?
 — Nie.
 — Cieszy mnie, że darzy pan nas tak wielkiem zaufaniem. Bądź pan łaskaw wrócić wraz z nami do kantora!
 Otoczyli go i zaprowadzili do drzewa. Tam król naftowy wyjął rewolwer, nabił i rzekł:
 — Muszę panu powiedzieć coś wesołego. Mimo próśb kantora nie rozwiązaliście go — —
 — Zabroniono mi! — wtrącił szybko bankier.
 — To nas nie obchodzi! Kantor jest bardzo rozżalony i żąda, abyśmy panu pokazali, jak przyjemnie być spętanym. Jesteśmy łaskawsi od pana i spełnimy jego skromną prośbę.

129