Strona:Karol May - Król naftowy V.djvu/23

Szczęściem dla nas, pan emeritus się oddalił, bo inaczej nie szukalibyśmy go, a wpadli wraz z wami w biedę.
 — Mylisz się, przyjacielu, — odpowiedział Old Shatterhand. — Jestem przeświadczony, że napad nie nastąpiłby wcale, gdyby ten pomyleniec leżał był spokojnie. Gdzież tkwi teraz? Nie widzę qo tutaj.
 — Ecce me — odpowiedział kantor, występując z za drzewa.
 — Dobrze! Powiedz mi pan, co panu strzeliło do głowy, żeś opuścił obóz!
 — Chciałem przynieść wody, panie Shatterhand.
 — Wody! Z rzeki?
 — Tak.
 — Czy być może! Czy tak silne odczuwał pan pragnienie, żeś nie mógł się doczekać świtu?
 — Nie dla siebie, ale dla mego przycięła Hobble-Franka chciałem przynieść wody. Skarżył się na pragnienie. Sądziłem, że jeśli wyświadczę mu przysługę, puści w niepamięć wczorajszą waśń, która skłóciła nasze dusze.
 — Co za nonsens! Z powodu głupiej sprzeczki skazał pan nas wszystkich na śmierć! Chętnie przegnałbym pana na wszystkie cztery wiatry. Niestety, nie mogę, gdyż, skazany na samotność, zginiesz tu niechybnie.

21