Strona:Karol May - Król naftowy V.djvu/44

ników, którzy przybyli do obozu, aby uratować je go samego i jego ludzi.
 — Wy — nas uratować? — zapytał wódz lekceważąco. — Co to znów za niebezpieczeństwo, przed którem macie nas ostrzec?
 — Niebezpieczeństwo Nijorów.
 — Pshaw! — zawołał z gestem zniechęcenia. — Zdepczemy tych karłów.
 — Tak sądzisz, ale w istocie mają nad wami przewagę liczebną.
 — Nawet gdyby ich było dziesięćkroć po sto, pokonamy ich, gdyż jeden Nawaj wart jest dziesięciu Nijorów. I wy chcecie nam pomóc, wy, pozbawieni nawet broni? Tylko tchórz pozwala sobie broń odebrać!
 Gdyby król naftowy przepuścił tę obelgę mimo ucha, okazałby się bezsprzecznie tchórzem. Dlatego odpowiedział gniewnie.
 — Przybyliśmy, aby wyświadczyć wam usługę, a ty za nasze dobre chęci odpłacasz zelżywą śliną. Opuszczamy was bezzwłocznie!
 Podszedł do konia, jakgdyby zamierzał go dosiąść. Atoli wódz zerwał się i z rozkazującym gestem zawołał:
 — Wojownicy Nawajów, zatrzymajcie tych białych!
 Natychmiast okrążono ze wszystkich stron trzech przybyszów. Teraz wódz dodał:
 — Czy myślicie, że można wchodzić i wy-

42