Strona:Karol May - Król naftowy V.djvu/56

 — Tak.
 Chętnieby zaprzeczył, leez nie mógł zmieniać swoich poprzednich twierdzeń. Domyślił się poniewczasie podstępu Wielkiego Pioruna, który huknął teraz, rzucając groźne błyski z oczu:
 — Gdybym nie wypalił z wami fajki pokoju, wziąłbym was w dyby!
 — Czemu? — zapytał struchlały Grinley.
 — Ponieważ jesteście albo kłamcami, albo tchórzliwymi łotrami.
 — Ubliżasz nam!
 — Milcz! Albo nas teraz okłamujesz, albo opuściliście w potrzebie towarzyszów niedoli, jak ostatni szubrawcy!
 — Nie mogliśmy ich uratować!
 — A jednak! Mogliście przynajmniej wręczyć scyzoryk sąsiadowi,
 — Nie starczyło nam czasu.
 — Nie kłami Jeśli nawet to prawda, powinniście byli zwieść wrogów. Podczas gdy was ścigali, mogliście wrócić skrycie i odbić jeńców.
 — Ponad nasze siły! Mogło nas ścigać dwudziestu, czy trzydziestu, a zatem zostałoby dwustu siedemdziesięciu.
 Pożałował nieprzezornych słów, ledwie je wypowiedział. Okazało się istotnie, że palnął wielkiego, niewybaczalnego bąka. Wódz zapytał:

54