Strona:Karol May - Król naftowy V.djvu/59

mojej dłoni, któregoby stopa moja nie znała. Niema tam śladu nafty. Jesteś oszustem!
 — Do piorunów! — krzyknął Grinley. — Czy mam — — —
 — Milczeć! — krzyknął wódz. — Odrazu po was poznałem, że nie jesteście uczciwymi ludźmi, i tylko z musu wypaliłem kalumet.
 — A więc szukasz wybiegu, aby złamać słowo? Wielki Piorun uczynił dumny gest i odpowiedział z lekceważącym uśmiechem na wargach:
 — Dla takich ludzi, jak wy, nikt mi nie zarzuci, żem złamał słowo.
 — Więc wydajcie nam broń, amunicję i mięso, i pozwólcie odjechać! A zwróć też mój papier! Czemu go schowałeś?
 — Zwrócę nie tobie, ale temu, od kogo ten papier wyłudziłeś. Oszukałeś na tę sumę białego, któremu sprzedałeś nieistniejące źródło nafty! Wolf będzie wiedział, co z tem zrobić.
 Wyciągnął papier z za pasa i, mrugnąwszy znacząco, wręczył Wolfowi, który natychmiast schował go do kieszeni.
 — Stój! — zawołał Grinley, wściekle błyskając oczami. — Ten papier do mnie należy!
 — Tak — odpowiedział z uśmiechem Wolf.
 — A zatem, zwróć pan!

57