Strona:Karol May - Król naftowy V.djvu/77

nas, albowiem pochłaniają mnie idee wznioślejsze.
 — Kiedy się pan z Shatterhandem rozstał?
 — Przed południem jeszcze. Zabrali ze sobą jedynie Szi-So.
 — Szi-So? Co? Mego syna?
 — Pani syn? Jakto? On jest synem pani?
 — Tak. Nie wiedział pan?
 — Nie. Wiedziałem tylko, że jest synem Nitsas-Ini, ale że jest pani synem — o tem do obecnej chwili nie miałem pojęcia.
 — Wszak powiedziałam panu, że jestem żoną wodza!
 — Słusznie; ale wie pani, że miłośnik sztuki nie tak łatwo może się wmyślić w stosunki rodzinne tam, gdzie matka jest biała, a ojciec miedzianego koloru. Rozważę to sobie jednak in spiritu, i possibile est, że udzielę pani miejsca w mojej operze, jako czerwonej matce-bohaterce, czerwonej, ponieważ białą znalazłem już w postaci pani Rozalji Ebersbach.
 Kantor wydał jej się dziwakiem. Potrząsnęła lekko głową i zapytała:
 — Co pan właściwie porabiał tam, na przeciwległym brzegu?
 — Komponowałem marsz bohaterski do mojej opery.
 — Ale tak głośno!
 — Tak być musi; inaczej nie uchodzi. Muszę wszak słyszeć, jak brzmią instrumenty.

75