Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/10

 — Jestem tego samego zdania — odparł znajomy ironicznie.
 — Dokąd prowadzi, wasza droga? — zapytał Sternau.
 — Do hacjendy. Czy mam was tam poprowadzić?
 — Jeżeli macie ochotę, proszę bardzo.
 — Więc jedźmy.
 Po tych słowach nieznajomy dosiadł konia i ruszył na czele małej kawalkady. Zwisał według zwyczaju indjańskiego przez szyję konia, ku ziemi, aby wypatrzeć każdy ślad; z zachowania jego Sternau wyniósł pewność, że jest to człowiek, na którego można liczyć.
 Wieczorem, gdy trzeba było pomyśleć o legowisku, przewodnik okazał się tak doświadczony i zręczny, że Sternau pojął, iż ma przed sobą prerjowca nieprzeciętnej miary. Nieznajomy raczył się wiktem naszej trójki, wypalił również papierosa; gdy jednak zaproponowano mu łyk rumu, odmówił. Ze względu na niebezpieczeństwo i niepewną drogę, nie rozpalono ogniska; krótką rozmowę wieczorną prowadzono pociemku.
 — Czy znacie mieszkańców hacjendy? — zapytał Sternau przewodnika.
 — Oczywiście — brzmiała odpowiedź.
 — Kogóż tam zastaniemy?
 — Przedewszystkiem sennora Arbelleza, hacjendera; sennoritę Emmę, jego córkę; następnie sennorę Hermoyes, wreszcie pewnego strzelca, któremu odjęło rozum. Ponadto jest tam czeladź, oraz czterdziestu vaquerów i cibolerów.
 — Należycie zapewne do cibolerów?
 — Nie, mój panie; jestem wolnym Miksteką.

8