Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/104

 — Ah, tego nikt przecież nie widzi. Byłem głodny, więc upiekłem sobie pieczeń.
 — Niech djabli porwą twoją pieczeń. Zalatuje na sto kroków.
 — Tak, ale na sto kroków zbliży się tu jedynie ten, kto ma jakiś interes. Jesteśmy bezpieczni. Proszę zejść do mnie, sennor.
 Rotmistrz zszedł, nie usiadł jednak obok bandyty.
 — Nie mogę długo bawić poza hacjendą — rzekł. — Musimy sprawę krótko załatwić. Gdzie twoi ludzie?
 — Tam, za górami, w lesie.
 — Czy wiedzą, gdzie jesteś?
 — Nie.
 — Hm, dobrze. Chcę, aby w sprawę było wtajemniczonych jak najmniej ludzi. Czy nie możesz się ich pozbyć?
 — Możliwe. Ale czy będę mógł sam wszystkiemu podołać?
 — Przypuszczam. Dostaniesz sumę, jaką ofiarowałbym tamtym wszystkim razem. W każdym razie to, czego teraz żądam, będziesz mógł sam wykonać.
 — O cóż chodzi?
 — Widzę, iż masz przy sobie dubeltówkę Czy jesteś jej pewny?
 — Nie chybiam nigdy.
 — W takim razie dasz w mojej sprawie dwa dobre strzały.
 — Domyślam się o co chodzi. Kogóż mają trafić?
 — Sternau i tego Hiszpana.
 — Dobrze, wpakuję każdemu kulkę, ale gdzie, kiedy?
 — Czy znasz stare wapniaki, tam za górą?

102