Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/111

do rozpoczęcia pojedynku nie dany. Proszę trzymać się przepisów, w przeciwnym bowiem razie zamiast szabli będę musiał użyć pierwszego lepszego pręta.
 Rotmistrz wziął do ręki szablę. Stanęli do walki.
 Na dany znak rozpoczęli. Rotmistrz rzucił się na przeciwnika w dzikiej pasji; ale Sternau stał dumnie i spokojnie, parując z łatwością każde natarcie. Nagle oczy jego zabłysły i potężnem uderzeniem ciął rotmistrza w rękę, poczem w błyskawicznem tempie włożył swą szablę do pochwy. Rotmistrz wypuścił z rąk klingę i ryknął:
 — O ja nieszczęśliwy, moją ręka!
 Szabla leżała na ziemi, obok niej cztery palce rotmistrza, które odrąbał Sternau. Verdoja usiłował ukryć krwawiący kikut w zanadrze.
 Sternau zwrócił się spokojnie do sekundanta:
 — Ten człowiek już nigdy prawą ręką nie dotknie żadnej kobiety wbrew jej woli.
 Rotmistrz wyciągnął dłoń okaleczoną i zawołał:
 — Jesteś djabłem wcielonym, ale poskromię cię jeszcze.
 Sekundant podszedł doń wraz z porucznikiem Parderem. Starali się uspokoić go, zahamować upływ krwi. Rotmistrz półgłosem obrzucał Sternaua dzikiemi złorzeczeniami. Sternau udawał, że ich nie słyszy.
 Po ukończeniu opatrunku rotmistrz rzekł do porucznika Pardera:
 — Jeżeli pan zastrzeli tego psa, daruję panu cały dług karciany.
 Pardero skinął głową mechanicznie i bezmyślnie.

109