Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/119

ku minutach rozległ się odgłos ich kroków, wskazujący, że poszli do swych pokojów.
 — No i cóż, spodziewasz się jeszcze pomocy ze strony rotmistrza?
 Zapytany milczał. Nie chciał przyznać, że gotów jest zrezygnować z dotychczasowego oporu.
 — Odpowiadaj teraz — rzekł Sternau. — Czy przyznajesz, że niejaki Cortejo wynajął cię do śledzenia mnie moich towarzyszy?
 — Tak, przyznaję.
 — A gdy się to nie udało, gdy powybijałem waszych ludzi przy wąwozie tygrysa, czy rotmistrz Verdoja ciebie i twoich, którzy uszli cało, nie zobowiązał do zastrzelenia nas?
 — To prawda.
 — Dlatego też godziliście na moje życie?
 — To nie ja, to tamci dwaj, zamordowani w wąwozie.
 — Nie tłumacz się; byłeś przecież ich przywódcą. Spotykałeś się później z rotmistrzem Verdoją, a wczoraj ci polecił, abyś strzelił do mnie i do sennora Mariana w chwili, gdy stanę przed rotmistrzem.
 — To prawda — rzekł Meksykanin półgłosem. Czuł, że kłamstwo go nie uratuje, ale dodał na wszelki wypadek:
 — Możecie mi jednak wierzyć, sennor Sternau, że nie uczyniłbym tego i że w żadnym wypadku nie zastrzeliłbym was.
 — Ah tak? I cóżbyś zrobił?
 — Wystąpiłbym i powiedział, jakie rotmistrz ma wobec was zamiary.

117