Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/13

dano posiłek. Unger podnosił właśnie szklankę do ust by się z niej napić, gdy ręka mu jakby zmartwiała musiał szklankę odstawić. Wzrok jego spoczął bowiem, na drzwiach, które się otworzyły; stanęła w nich blada postać, która obrzuciła przybyszów błędnem, przelotnem spojrzeniem, pozbawionem wyrazu. Unger podszedł ku drzwiom i zaczął się przyglądać choremu.
 — Czy to nie sen? — zawołał. — Antoni, Antoni! O, mój Boże!
 Człowiek o zaćmionym umyśle popatrzył na niego i, potrząsając głową, jęknął żałośnie:
 — Umarłem, zabito mnie.
 Unger zapytał:
 — Sennor Arbellez, kim jest ten człowiek?
 — To narzeczony mej córki — odparł hacjendero. — Nazywa się Antoni Unger; myśliwcy nadali mu przydomek Piorunowego Grotu.
 — A więc to jednak on. Bracie mój. bracie...
 Po tych słowach Unger rzucił się ku choremu, objął Antonia ramieniem i przycisnął do piersi. Chory przyjmował te pieszczoty obojętnie. Patrząc bezpamiętnym wzrokiem w twarz brata, powiedział:
 — Zamordowano mnie, nie żyję...
 — Co się z nim stało, co mu dolega? — zapytał Unger Arbelleza.
 — Obłąkany — odpowiedział don Pedro.
 — Obłąkany? O mój Boże, co za spotkanie...
 Unger złożył głowę w ręce, rzucił się na krzesło i zatrząsł od płaczu. Wszyscy otoczyli go kołem, przejęci bólem kapitana. Po chwili Arbellez położył mu rękę na ramieniu i zapytał cicho:

11