Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/137

 — Czy macie rzemienie i powrozy? — zapytał vaquerów porucznik, nie bacząc na pogróżki rotmistrza.
 Vaquerzy wyciągnęli z kieszeni powrozy.
 — Widzicie, sennores, że nie żartujemy, — rzekł przewodniczący. — Poddajcie się konieczności, inaczej zostaniecie do tego zmuszeni.
 — Mamy się poddać?! — krzyknął Verdoja. — Cóż za przestępstwo popełniliśmy? Kto śmie urządzać sąd wojskowy nad swymi przełożonymi? To ja mogę oskarżać.
 — Myli się pan. Nie jesteśmy sądem wojskowym, a honorowym, który ma rozstrzygnąć, czy ludzie honoru mogą służyć pod pańskiemi rozkazami.
 Rotmistrz miał już odpowiedzieć jakąś nową obelgą, lecz Pardero położył mu rękę na ramieniu i szepnął:
 — Na Boga, spokojnie. Brutalnością daleko tu nie zajdziemy.
 Rotmistrz opanował się i rzekł:
 — Więc dobrze, zaczynajcie farsę. Później się z wami rozprawię.
 Nastąpiła cisza zupełna. Przerwał ją przewodniczący:
 — Ma pan głos, sennor Sternau.
 Sternau podniósł się z miejsca.
 — W imieniu obydwu obecnych tu pań oskarżam tych dwóch ludzi o sprzeczne z honorem postępowanie względem bezbronnych kobiet. Ponadto oskarżam ich o usiłowanie morderstwa, którego mieli dokonać na mnie, na sennorach Marianie i Ungerze.
 — Czy może pan przedłożyć dowody?
 — Tak.

135