Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/14

 — Czy to prawda, że pan jest bratem sennora Antonio?
 Unger skierował na niego oczy i odrzekł:
 — Tak; jestem jego bratem.
 — Pan jest marynarzem? Opowiadał nam wiele o panu.
 — Umarłem, zabili mnie... — jęczał obłąkany.
 Sternau przez cały czas nie spuszczał oka z nieszczęśliwego; teraz zapytał:
 — Co jest przyczyną jego choroby?
 — Uderzenie w głowę — odpowiedział Arbellez.
 — Czy był tu lekarz?
 — Tak, przez dłuższy czas.
 — I powiedział, że niema ratunku? W takim razie był to nieuk, ignorant. Niech się pan uspokoi, panie Unger. Brat pański nie jest obłąkany, tylko umysł ma przyćmiony, a to da się wyleczyć.
 Po tych słowach rozległ się radosny okrzyk. Wydała go Emma Arbellez. Podbiegła do Sternaua, chwyciła go za ręce, pytając:
 — Czy pan mówi prawdę? Jest pan lekarzem?
 — Tak, jestem lekarzem i spodziewam się, że niewszystko jeszcze stracone. Gdy się tylko dowiem szczegółowo, wśród jakich okoliczności uległ temu wypadkowi, będę mógł powiedzieć pani z całą pewnością, czy ratunek możliwy.
 — Więc opowiem panu...
 — Nie, sennorito, nie teraz — przerwał Sternau. — Odłożymy to na bardziej odpowiednią, spokojniejszą chwilę. Teraz musimy omówić inną sprawę, równie ważną i konieczną.

12