Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/152

 Ujrzeli dwukrotne kręgi światła, które z okna swego pokoju opisywał wrzekomy oficer. Po chwili światło zgasło.
 — Gdzie umieścimy Sternaua?
 — Położymy go poprostu tam, gdzieśmy stali przed chwilą. Cóż. ptaszek mocno związany, a zresztą, może go nawet zabiłem. Czy tak, czy owak, nie ucieknie.
 Uporawszy się ze Sternauem, Verdoja rzucił garść piasku w kierunku okna, z którego przed chwilą pojawiły się znaki.
 — Enrico?
 — Tak — odpowiedział któś z góry szeptem. — Wszystko w porządku?
 — Spuśćcie powróz.
 Podczas gdy Enrico spuszczał powróz z okna, Pardero otrzymał od jednego z czekających za płotem ludzi drabinkę sznurową. Przywiązaną do powrozu, poddnieśli i umocowali na górze.
 — Będzie trzymać — szepnął Enrico.
 Verdoja wspiął się po drabince; dotarłszy do okna, rzekł:
 — Mieliśmy szczęście. Sternau Jest już w naszych rękach. Chodził koło domu; zadałem mu cios kolbą i związałem.
 — A to świetnie. Obawiałem się tego siłacza. Musiał wyjść przez frontowe drzwi. Właściwie drabinka nie jest potrzebna.
 — Ależ nie. Drabinka oszczędzi nam hałasu, któryby powstał, gdybyśmy szli przez korytarz i schody.
 — Postawię przy głównem wejściu dwóch ludzi, aby nikt nie mógł zbiec.

150