Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/153

 Verdoja spuścił się nadół po drabince i rozkazał swym ludziom, aby jak najciszej przesadzili płot i kolejno ruszyli po schodach do pokoju Enrica. Dwóch z nich zaprowadził przed front budynku, gdzie drzwi były istotnie tylko przymknięte. Rozkazał stanąć za niemi i pilnować, aby nikt z mieszkańców domu nie opuszczał.
 Wrócił do drabinki sznurowej, aby wdrapać się znowu na górę. Drabinkę zabrano; okno zostało przymknięte.
 Dotychczas szło wszystko dobrze. Dostali się do hacjendy, niezauważeni przez żadnego z vaquerów; ujęli najniebezpieczniejszego przeciwnika. Teraz trzeba było załatwić się bez hałasu z resztą.
 — Hacjendera niema w domu — szepnął Enrico.
 — Gdzież jest? — zapytał Verdoja.
 — W hacjendzie Vandaqua. Zabrał ze sobą zięcia.
 — Do djabła! On ma zięcia? — zapytał śpiesznie Verdoja.
 — Chciałem powiedzieć narzeczonego swej córki.
 — Któż to taki?
 — Nazwała go Antonio; był podobno bardzo chory.
 — Pah, ten? I pojechał do Vandaqua?
 — Tak.
 — No, ten nam zbyteczny. A Mariano, czy jest w domu?
 — Jest.
 — A kapitan Unger?
 — Także.
 — A sennorita Emma i Indjanka?
 — Widziałem obydwie.

151