Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/154

 — W porządku. Wiem, w którym pokoju śpi każda z nich. Czy masz ślepą latarkę?
 — Mam. Czy zapalić?
 — Naturalnie. A teraz za mną.
 Cichaczem otworzyli drzwi pokoju i jeden za drugim wyszli na korytarz, który Enrico na chwilę oświetlił promieniem ślepej latarki.
 Verdoja przedewszystkiem zaprowadził swych ludzi pod drzwi pokoju Mariana. Zapukał cicho kilka razy.
 — Kto tam?
 — To ja, Stemau, — odparł Verdoja szeptem ledwie dosłyszalnym.
 — Ah, to ty. Cóż się stało?
 — Otwórz prędko. Mam ci coś bardzo ważnego do zakomunikowania.
 — Zaraz.
 Słychać było, jak w pokoju skrzypnęło łóżko.
 — Nie zapalać światła — szepnął przezorny Yerdoja.
 Mariano zarzucił na siebie ubranie i otworzył.
 — Wejdź — rzekł szeptem, zaciekawiony, co mu Sternau powie.
 Słyszał tylko kroki jednego człowieka, a nie kilku.
 Schwytano go w jednej chwili; dwoje rąk chwyciło Mariana za szyję i zasznurowało mu gardło tak, że nie mógł odetchnąć, ani wydać ze siebie dźwięku. Chciał się bronić, skrępowało go jednak kilka mocnych ramion; związano mu korpus, ręce i nogi mocnemi rzemieniami i zakneblowano usta; teraz dopiero puściła go para żelaznych rąk, uciskająca gardło. — Był jeńcem.
 — No, z tym sprawa załatwiona. A teraz do Ungera — rzekł Verdoja.

152