Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/159

No, chłopcze, jak ci się podobał spacerek? Mam wam oddać ukłony od kogoś bardzo życzliwego.
 — Któż to taki?
 — Od niejakiego Corteja.
 — Z Meksyku?
 — Tak. To, zdaje się, wasz dobry przyjaciel.
 Verdoja świadomie zdradzał swą tajemnicę, chciał bowiem za wszelką cenę dowiedzieć się, dlaczego Cortejo tak usilnie pragnął śmierci tych ludzi; gdyby mu się to udało, miałby broń w ręku przeciw niemu. Dlatego wymienił nazwisko, licząc na jakąś nieostrożną odpowiedź jeńców.
 — Niech go djabli porwą — rzekł Unger.
 — Was raczej djabli porwą.
 — Ale razem z tobą.
 — Zamilcz, łotrze, albo ci pokażę, kto z tobą mówi.
 Po tych słowach kopnął Ungera i podszedł do Mariana.
 — Czy widzisz, jak się kończy sekundowanie szubrawcom? — zapytał. — Teraz cierpisz za swoich towarzyszy. Czy znasz waszego przyjaciela Corteja?
 Mariano milczał.
 — Znasz go? — powtórzył Verdoja.
 Mariano milczał nadal.
 — Widzę, że trzeba was nauczyć posłuszeństwa. Będziecie wy już śpiewać.
 Eks-rotmistrz kopnął zkolei Mariana i podszedł do Sternaua, który tak był związany, że nie mógł ruszyć ani ręką, ani nogą; jedynie kolana miały nieco swobody.
 — No i cóż, psie przeklęty? — rzekł Verdoja. — Okaleczyłeś nas, pozbawiłeś ręki, więc spotka cię po-

157