Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/21

którego tu przyprowadziłem? — zdziwił się Indjanin. — Pocóż on potrzebny?
 — Będzie nam musiał udzielić rady.
 — Kimże jest ten człowiek? — zapytał Indjanin lekceważąco.
 — To lekarz
 — Lekarz białych twarzy. Jakże on może dać dobrą radę Bawolemu Czołu, wodzowi Miksteków?
 — Chodzi o to, by mnie dał radę, nie tobie. Powinniście się naradzić razem, co czynić. To człowiek wielkiego umysłu. Zrobił wczoraj Piorunowemu Grotowi cięcie w głowę; przywrócił mu rozum i pamięć.
 Indjanin był zdumiony.
 — A więc mój przyjaciel, Piorunowy Grot, znów wypowiada słowa rozsądne?
 — Tak. Będzie zdrów za kilka dni.
 — Sennor Sternau jest wielkim lekarzem, mądrym chirurgiem, ale nie jest wojownikiem. Czy widziałeś jego broń?
 — Tak.
 — Czy widziałeś, jak jeździ konno?
 — Widziałem zdaleka, jak jechał.
 — Więc widzisz, że człowiek ten siedzi na koniu jak blada twarz, a broń jego lśni jak srebro; nie zdarza się to wielkim wojownikom.
 — Nie chcesz się z nim naradzać?
 — Jestem przyjacielem hacjendy, więc przystaję. Lecz pożytku z tego nie będzie żadnego. Sprowadź go zatem.
 Po chwili Arbellez wrócił w towarzystwie Sternaua, opowiedziawszy doktorowi po drodze, co oświad-

19