Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/26

 — Pojechali inną drogą. Niech ich djabli porwą! — rzekł drugi.
 — Czego klniesz? — ofuknął sąsiad. — Tem lepiej, ze się wymknęli; teraz jako łup otrzymamy całą hacjendę, oczywiście, jeżeli wybijemy wszystkich, zwłaszcza zaś jednego z Niemców i Hiszpana.
 — Jak sennor nazwał tych ludzi?
 — Niemiec zwie się Sternau, Hiszpan — de Lautreville.
 — Ale czy wystarczy nas do opanowania hacjendy? Ten Arbellez ma podobno około pięćdziesięciu vaquerów.
 — Ośle, zaskoczymy ich przecież.
 Sternauowi to wystarczyło. Nie należał do ludzi, którzy niepotrzebnie krew przelewają, ale tu przecież chodziło o wytępienie bandy zbójów i morderców. Chwycił więc za strzelbę, zdejmując ją powoli i ostrożnie z ramienia.
 — Co zamyślacie? — spytał Indjanin.
 — Chcę zabić tych ludzi.
 — Tylu naraz?
 — Tak.
 Z twarzy Indjanina łatwo było odczytać, że towarzysza swego uważa za szaleńca. Chciał się cofnąć, ale Sternau rozkazał:
 — Zostań, przecież się chyba nie boisz. Jestem Matava-se — Władca Skał. Wszystkich morderców mamy w rękach.
 Usłyszawszy imię Matava-se, Indjanin uniósł się, by złożyć czołobitny ukłon.
 — Będziesz strzelbą pilnował wyjścia wąwozu. Żaden z nich nie powinien uciec.

24