Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/28

 — Wstań.
 Człowiek leżący podniósł się, drżąc na ciele.
 — Ilu was było? — zapytał Sternau.
 — Trzydziestu sześciu.
 — Gdzie reszta?
 Zapytany wahał się; zwlekał z odpowiedzią.
 — Mów, milczenie przypłacisz życiem.
 — Są w hacjendzie Vandaqua.
 — Cóż tam robią?
 — Udali się do sennora.
 — Kim jest ten sennor?
 — To człowiek, który nam kazał napaść na hacjendę del Erina.
 — Czy nie wymienił swego nazwiska?
 — Nie.
 — Ale ja je znam. Czy macie konie?
 — Pasą się niedaleko, w przełęczy leśnej.
 — Jak daleko do hacjendy Vandaqua?
 — Trzy godziny drogi.
 — Kiedy wyruszyli stąd?
 — Przed godziną.
 — A na kiedy zapowiedzieli swoj powrót?
 — Mają wrócić, ledwie zapadnie wieczór.
 — Dobrze. Zaprowadź nas na pastwisko, na które puściliście konie.
 Nabiwszy strzelbę, Sternau udał się na pastwisko Wybrali tu trzy najlepsze bieguny i przyprowadzili je do wąwozu. Złożywszy w koce wszystką broń, jaką znaleźli, naładowali na wierzchowce. Do jednego z tych koni obydwaj zwycięzcy przywiązali jeńca, poczem ru-

26