Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/36

 Konie, czując bitą drogę pod kopytami, szły raźniej, niż dotychczas. Droga ta prowadziła do miasteczka. Zdaleka zamigotało kilka świateł; po chwili z pierwszego domu, obok którego przejeżdżali, głos jakiś odezwał się brutalnie:
 — Kto tam?
 — Cóż to znaczy? — odparł Cortejo.
 — Co to znaczy? Odpowiadać, nie pytać.
 — Kimże wy jesteście?
 — Caramba, a nie widzicie, że jestem szyldwach? Chcę wiedzieć, ktoście tacy i dokąd jedziecie?
 — Szyldwach? Wolne żarty — rzekł Cortejo. — Pocóżby tutaj postawiono szyldwacha?
 — Przekonacie się, czy to żarty, — odparł groźnym głosem człowiek, mieniący się szyldwachem. — A więc, kim jesteście?
 — Jestem swój — uśmiechnął się Cortejo. — Puszczajcie nas.
 Szyldwach wyciągnął gwizdawkę i gwizdnął ostro.
 — Co też robicie? — zapytał Cortejo.
 — Słyszycie przecież: daję znak.
 — Wolne żarty.
 Po tych słowach Cortejo chciał usunąć z drogi Meksykańczyka; ten jednak skierował ku niemu lufę strzelby i zawołał:
 — Stój! Zatrzymać się, albo wam kulkę w łeb wpakuję. Musicie czekać, aż przyjdą inni. W San Rosa stan oblężenia.
 — Ah, tak? Od kiedyż to?
 — Od dwóch godzin.
 — Któż go ogłosił?

34