Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/37

 — Sennor Juarez.
 Nazwisko zdziałało swoje. Eskorta Corteja, która przed chwilą jeszcze miała zamiar zbagatelizować szyldwacha i pojechać dalej, mimo jego zakazów, teraz cofnęła się żywo. Cortejo wydał okrzyk zdumienia.
 — Juarez! — zawołał. — Juarez jest tutaj, w San Rosa?
 — Słyszycie przecież.
 — Ach tak, to co innego. W takim razie słucham. A oto i wasi towarzysze.
 W odpowiedzi na sygnał szyldwacha zabrzmiał po nocy drugi. Zbliżyło się teraz kilku ludzi, uzbrojonych od stóp do głów; jeden z nich, przywódca, zapytał:
 — O cóż chodzi, Hermillo?
 — Ci ludzie chcą do miasta.
 — Któż to taki? — Nie wymienili nazwisk.
 — Mnie wymienią je z pewnością.
 — Nazywam się Cortejo, przybywam do stolicy. Znajduję się w drodze powrotnej do Meksyku i chciałem przenocować w San Rosa.
 — Ci ludzie do was należą?
 — Tak.
 — Kimże jesteście?
 — Zarządcą posiadłości hrabiego de Rodriganda.
 — Ah, to jakiś dostojny wyzyskiwacz i pasożyt. Chodźcie za mną!
 Słowa te wypowiedział tonem niezbyt miłym.
 — Wolę jednak jechać dalej — odparł Cortejo, któremu widać sytuacja nie przypadła do smaku.

35