Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/39

legjum w Oaxaca. Było to jak na Indjanina, jak na pogardzonego czerwonoskórego, bardzo wiele.
 Poza profesurą, jako adwokat, zdobył sławę szlachetnego i prawego człowieka. W roku 1848 wybrano go gubernatorem stanu Oaxaca i nawet wrogowie jego przyznają, że żaden gubernator nie rządził lepiej i mniej egoistycznie, aniżeli Juarez. Poważano go do tego stopnia, że stara, znana kreolska rodzina Mazo oddała mu za żonę córkę swą Małgorzatę, mimo że dumni kreole unikają związków krwi z Indjanami.
 Jako gubernator zajął się Juarez naprawą sądownictwa, finansów, tępieniem nadużyć urzędniczych i szlendrjanu; popierał przemysł i rozszerzał linje komunikacyjne. Dobrobyt i bezpieczeństwo administrowanej przez niego prowincji zjednały mu sławę w całym kraju.
 W roku 1853 wypędził go z Meksyku wróg polityczny, prezydent Santa Anna. Juarez wywędrował do Nowego Orleanu, w roku 1855 wszakże powrócił do ojczyzny i, za prezydentury Alvareza, został ministrem sprawiedliwości. Po ustąpieniu Alvareza, w grudniu tegoż roku, Juarez podaje się również do dymisji, został jednak mianowany przez nowego prezydenta, Comonforta, prezesem najwyższego sądu, a w roku 1858, po upadku prezydenta, obrano go, zgodnie z konstytucją, prezydentem Meksyku. Był teraz, pogardzany kiedyś Indjanin, pierwszym dostojnikiem w kraju, ale kraj ten odziedziczył po swych poprzednikach w stanie rozterki i nieładu, któremu nie był winien. Odziedziczył straszny ciężar wojny z armją i flotą francuską, odziedziczył spory między Hiszpanją a Anglją, naderwane stosunki ze Stanami Zjednoczonemi, opór wrogów wewnętrznych

37