Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/47

 — Ah tak. Jakże to?
 — Część naszych ludzi ma się tam zakwaterować.
 — Hm — mruknął Cortejo. — I wy także?
 — Tak jest.
 Cortejo zamilkł, patrząc przed siebie. Rotmistrz zapytał po chwili:
 — O czem myślicie, sennor?
 — O pokładach rtęci — uśmiechnął się Cortejo.
 — Czy chcielibyście je sprzedać? — zapytał szybko Verdoja.
 — Chcę naprzód wiedzieć, ile mi zapłacicie.
 — Hm, niewiele. Mało tam pastwisk, a tych najbardziej potrzebuję.
 — Nie przystępujcie do rzeczy jak handlarz, który umyślnie gani to, co chce kupić. Znamy się przecież oddawna i sądzę, że możemy mówić otwarcie. A więc...
 — Mało tam, jak mówiłem, pastwisk. Okolica składa się ze stromych, nagich wzgórz i głębokich wąwozów o skąpej roślinności; ponieważ jednak leży w mojem sąsiedztwie, mógłbym ofiarować dziesięć tysięcy pesów.
 Cortejo uśmiechnął się pogardliwie:
 — Zdałby się wam tysiąckrotny rozum.
 — Dlaczegóż to mówicie?
 — Przecież hrabia Rodriganda kupił tę posiadłość za okrągłe sto tysięcy pesów. A dziś warta przynajmniej cztery razy tyle.
 — O to możnaby się jeszcze spierać.
 — A jeżeli moje przypuszczenia słuszne i obok rtęci znajdą się tam szlachetne kruszce, miljon pesów byłby sumą zbyt małą, gdyż sama renta wyniosłaby wtedy setki tysięcy.

45