Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/48

 — Fantazje.
 — Takie jest moje skromne zdanie. Mówię jednak tylko o przyszłości, przewidując, że ta część kraju zaludni się szybko.
 — Za proroctwa się nie płaci.
 — Wiem o tem. Przedstawiłem wam całą sprawę nie z pobudek egoistycznych, a ze względu na wasz interes.
 — Odkądże to jesteście tak altruistycznie usposobieni?
 — Od dzisiaj. Wiecie o tem, że umiem rachować. Wyświadczyliście mi wielką przysługę. Bez waszego wstawiennictwa możeby mnie rozstrzelono, dlatego też chcę przy sprawie rtęci mieć wasz interes na względzie.
 Rotmistrz uśmiechnął się pogardliwie.
 — Chyba nie chcecie mi darować tych pokładów?
 — Owszem, chcę — odparł Cortejo.
 Verdoja skoczył z łóżka.
 — Co takiego? — zawołał.
 — To, coście słyszeli: chcę wam darować ten kawałek ziemi z rtęcią.
 Verdoja usiadł na łóżku.
 — Głupstwa. To przecież niemożliwe.
 — A jednak prawdziwe.
 — Słuchajcie Cortejo: powiedzcie mi, cobyście uczynili, gdybym was chciał wziąć za słowo?
 — Dotrzymałbym i kwita.
 — Teraz ja powtarzam, coście mi powiedzieli przed chwilą: zdałby się wam tysiąckrotny rozum.
 — Wiem dobrze, co mówię.

46