Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/49

 Verdoja tracił cierpliwość:
 — Mówcie poważnie, dajcie pokój głupim żartom. Takiego szmatu ziemi nie darowuje przecież człowiek o zdrowych zmysłach.
 — A jeżeli darowuje, to nie bez ubocznych zamiarów i obliczeń.
 — Aha, teraz wyłazi szydło z worka. Jest więc jakiś zamiar, jakieś obliczenie. Mówcie.
 — Chętnie. Chodzi tu o drobną przysługę.
 — Mówcie. Jestem ogromnie ciekaw, za co mam otrzymać takie wynagrodzenie.
 — Hm, muszę być ostrożny. Znamy się wprawdzie, możemy więc ufać sobie wzajemnie. Wiem, iż posiadacie wielką siłę fizyczną.
 — Bezwątpienia. Ale co to ma do rzeczy?
 — Wiem również, że jesteście dzielnym strzelcem i fechtmistrzem.
 — Naturalnie. Niezgorzej też władam sztyletem.
 — Tego mi właśnie potrzeba. Przypuszczam, że jesteście ciągle jeszcze w dobrej formie...
 — Oczywiście — uśmiechnął się rotmistrz. — Niejeden, kto szukał ze mną zaczepki, dziś ziemię gryzie.
 — No, w takim razie zapowiada się nieźle. Chodzi mianowicie o parę niewygodnych mi osób.
 — Aha! — zawołał rotmistrz. — Więc o takiej przysłudze myślicie, sennor Cortejo? Chcecie wykształcić mnie na skrytobójcę?
 — Nie. Chcę tylko zwrócić uwagę waszą na kilku ludzi, którzy mogliby z wami zadrzeć. O ile was znam, dalibyście sobie radę z nimi.
 — Przypuszczam. A więc gdyby mnie ci ludzie za-

47